پیام متفاوت فریدون هاشمی نیا به مناسبت درگذشت سیدقادر لاهوتی

به گزارش عصرزاگرس، در متن پیام آمده است.

سید قادر لاهوتی هم رفت

دریغ از این همه دردی که سلول های زخمی این سرزمین را مانند خوره از هم می پاشد و ویران می کند.
آه از زخمی که مثل رود در شریان های ما راه خودش را باز می کند و می گذرد!

تاریخ ایران سرشار است از ضجه زنانی که نعش فرزند را در آغوش فشردند و مثل ته مانده های هیزمی خشک خاکستر شدند. گلوله هایی که گلوی جوان عشق را بریدند و دار هایی که حق را حلق آویز کردند.

غم انگیزتر اما انسان هایی است که در چشمهایشان سخن ها داشتند از آنگونه که چشمه بشکفد و پرنده بخواند، از آنگونه که چویل برقصد و ماه برآشوبد. اما خاموش و خسته، سر در گریبان فرو بردند و هلهله مدعیان عربده کش و علاف های لاف زن را به تماشا نشستند و این گرد و غبار هیچگاه فرو ننشست و آن صداهای نازنین هرگز مجالی برای زمزمه نیافتند.
دریغا شعرهایی که سروده نشدند.
دریغا فرزندان ایران زمین.
دریغا ایران.

این روزها که اسیرانِ ناگزیر شعار و هیاهو شده ایم، که چنگ به چهره شعر می کشند و فارسی، عربی می رقصد و تخت جمشید چارقد درد به سر بسته است، این روزها که هر برادر برای برادر خنجری در آستین دارد و وقاحت از در و دیوار شهر بالا می رود. که درخت نام خودش را فراموش کرده و آب راهش را کج کرده و باد و نور نمی توانند از میله های زندان بگذرند. این روزها، از دست دادن معلم و واژه و صدا سخت است.

این روزها که اسم ها هم غلط ند و تاریکی به روشنی طعنه می زند. که کاسبان تعصب و گدایان حماقت، گاوهای شیرده را می دوشند و گله گوسفندان کشتار روز، به زنگوله های خویش دلخوشند، جای انسان های روشنفکر خالی ست. روشنفکران انسان. نه از آنگونه ها که مفاهیم را نیز شهید کرده اند و نام ها را از اصالت انداخته اند.
این روزها که معلم ها مانند خون در شیارهای خیابان راه افتاده اند و پوتین ها کشاله ران را کبود می کنند. این روزها از دست دادن انسان های شریف و لاهوتی دردی ست مضاعف، که با هیچ شروه ای تسکین نخواهد یافت.

سید قادر لاهوتی، از اینگونه ها بود.
شریف و عزیز.
او در عرصه سیاست نیز قدبلند و به شرافت انسانی پایبند بود. ریشه هایش با انسان های بزرگ پیوند داشت و خالوهایش را خالو صدا می زد! و دوستانش را دوست صدا می زد و کتاب برای او کتاب بود و اشک، اشک بود و خدا، خدا بود.

ما واژه ها را تهی کردیم اما او همچنان به عشق، عشق می ورزید و دوست را دوست می داشت و مانند نامش، لاهوتی بود.

قادر لاهوتی هم رفت.
راحت شد.
ما هم می رویم.
ما هم راحت می شویم.

روحش شاد.

فریدون هاشمی نیا